این بانگ آزادی است....
کد خبر : ۶۳۶۲
تاریخ انتشار: ۱۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ - ۱۰:۳۳ -08 May 2019
آمریکا در هیچ جنگی در طول تاریخ خود، از هلیکوپتر به مانند جنگ در ویتنام به‌صورت گسترده استفاده نکرده است، اما شهامت و شجاعت نیرو‌های ویتنامی‌موجب شد تا آن‌ها با سلاح‌های ابتدایی خود هزاران هلیکوپتر و خلبان آمریکایی را در این نبرد از بین ببرند.
به گزارش «آزادی» مداخله نظامی‌در ویتنام شمالی (۱۹۷۵ ـ. ۱۹۶۴): پس از شکست فرانسه در جنگ با ویتنام و خروج تدریجی نیرو‌های فرانسوی از خاک آن کشور براساس توافق‌هایی که در ژنو صورت گرفت در ۲۱ ژوئیه ۱۹۵۴ میلادی ویتنام به دو کشور شمالی و جنوبی تقسیم شد، "هوشی مین" با گرایش کمونیستی در شمال قدرت را در دست گرفت و در جنوب نیز "نگون دیم" بر مسند قدرت تکیه زد، وی در ویتنام جنوبی یک حکومت دیکتاتوری را که از حمایت‌های بی‌دریغ غرب نیز برخوردار بود به‌وجود آورد، از طرف دیگر، تمام تلاش خود را علیه نفوذ کمونیست‌ها به‌کار گرفت.
در خلال روز‌های دوم و چهارم اوت ۱۹۶۴ م، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا دو فروند ناوشکن خود را وارد آب‌های کره شمالی کرد، هم‌زمان سرویس‌های جاسوسی آن کشور مدعی شدند که ویتنام شمالی این دو فروند ناوشکن را مورد هدف قرار داده است، این امر بهانه‌ای شد تا سیاست‌مداران کاخ سفید به خاک آن کشور حمله کنند، جانسون، رئیس جمهور آمریکا، در هفتم اوت با کسب اجازه از کنگره آمریکا جنگ تمام‌عیاری را به همراه متحدش ویتنام جنوبی، علیه ویتنام شمالی به راه انداخت.
در همان ماه‌های اولیه جنگ، میلیارد‌ها دلار خسارت بر ویتنام شمالی تحمیل شد، آمریکا تلاش داشت تا جنگ را به داخل شهر‌ها بکشاند تا بلکه بتواند در همان ماه‌های اول، جنگ را به نفع خود تمام کند، در واقع با بمباران شهر‌ها و به خاک و خون کشیدن غیر نظامیان بی‌گناه جنگ وارد مرحله جدیدی شد، اما حتی بمباران‌های سنگین هواپیما‌های ب. ۵۲ آمریکا نیز در عزم و اراده مردم ویتنام برای مقاومت و به زانو درآمدن آن‌ها تأثیری نداشته است، در این دوران جزایر گوام در اقیانوس اطلس به‌عنوان پایگاهی هوایی به‌منظور پرواز هواپیما‌های غول‌پیکر ارتش آمریکا برای بمباران شهر‌ها و اماکن مسکونی در ویتنام شمالی به حساب می‌آمد.
«در آذر ۱۳۴۵ شمسی، ۱۹۶۶ میلادی آمریکایی‌ها دامنه بمباران‌های خود را تا "هانوی" پایتخت ویتنام شمالی توسعه دادند».۱ در ۲۹ ژوئن ۱۹۶۶ میلادی جانسون، رئیس جمهور وقت آمریکا مستقیماً دستور نخستین بمباران هوایی شهر‌های هانوی و هایفونگ را در ویتنام شمالی صادر کرد، بمباران شهر‌های بزرگ در ویتنام شمالی، آغاز یک مرحله جدید در استراتژی جنگ‌طلبی سردمداران کاخ سفید به حساب می‌آمد، زیرا آمریکا و متحدش ویتنام جنوبی در این زمان به این نتیجه رسیده بودند که چاره‌ای جز بمباران سنگین شهر‌های بزرگ در ویتنام شمالی ندارند.
بر اساس آمار‌های انتشاریافته از طرف وزارت جنگ آمریکا (پنتاگون)، هواپیما‌های ایالات متحده، بیش از یکصد هزار بار به خاک کره شمالی تجاوز کردند، در این حملات بیش از ۵.۲ میلیون تن بمب بر سر مردم بی‌دفاع و یا تأسیسات زیربنایی ویتنام شمالی ریخته شد.
آنچه که در این جنگ تعجب جهانیان را برانگیخت، سکوت شوروی در اوایل جنگ بوده است، اما روس‌ها برای آن که اعتبار خود را در نزد متّحدان‌شان که در واقع روی قدرت آن‌ها حساب باز کرده بودند از دست ندهند عملاً وارد معرکه جنگ شدند، اگرچه آن‌ها به‌طور مستقیم در جنگ علیه آمریکا وارد نشدند، ولی به‌طور غیرمستقیم به‌نوعی تلاش کردند تا مانع از پیروزی آمریکا و ویتنام جنوبی در این جنگ شوند.
به عبارت دیگر، شوروی که در آن سال‌ها به‌دلیل شکست اعراب از اسراییل، شدیداً از طرف متحدانش تحت فشار و انتقاد قرار داشته است، برای این که بتواند متحدان خود را از دست ندهد، کوشید تا مانع از فروپاشی ویتنام شمالی شود، از این رو، با در اختیار گذاشتن هواپیما‌های جنگی بسیار پیشرفته "میگ و سوخو" و همچنین ضدهوایی به ویتنام شمالی، عملاً وضعیت جنگ را به نفع آن کشور تغییر داد، این اقدام روس‌ها موجب شد تا فضای هوایی ویتنام تبدیل به جهنم سوزان برای خلبانان آمریکایی شود، تا جایی که گفته می‌شود بیش از یک‌سوم تلفات آمریکا در آن جنگ، خلبانان هواپیما و هلیکوپتر بوده‌اند.
براساس آمار‌های منتشرشده، ایالات متحده در این جنگ بیش از ۴ هزار هواپیمای خود را از دست داد و از سوی دیگر، آمریکا در هیچ جنگی در طول تاریخ خود، از هلیکوپتر به مانند جنگ در ویتنام به‌صورت گسترده استفاده نکرده است، اما شهامت و شجاعت نیرو‌های ویتنامی‌موجب شد تا آن‌ها با سلاح‌های ابتدایی خود هزاران هلیکوپتر و خلبان آمریکایی را در این نبرد از بین ببرند، این اقدامات جنگجویان ویتنام شمالی، چنان فشاری را به دولت ایالات متحده وارد کرد که آن‌ها مجبور شدند تا به نوعی خود را از گرداب جنگ نجات دهند.
«آمریکا که طی زمان دریافته بود در ویتنام کاری از دستش ساخته نیست سعی کرد به هر طریق ممکن از منطقه خارج شود، بنابراین در مذاکرات ۱۹۶۸ صلح پاریس برخلاف میل و نظر "وان تیو" با "ویت گنگ ها" به مذاکره پرداخت».۲ تا این دوران، آمریکا بیش از ۵۰ هزار نفر تلفات داده بود که این تلفات برای کشوری مانند آمریکا در داخل کشورش بحران‌های فراوانی را به‌وجود آورد، تا جایی که مخالفت‌های داخلی با ادامه جنگ شدت گرفت، از طرف دیگر دولتمردان آمریکا نیز به این حقیقت دست یافته بودند که نمی‌توانند کار مثبتی در ویتنام انجام دهند، تلاش فراوانی کردند تا به طریقی از گرداب ویتنام خارج شوند، در واقع در این دوران، آمریکا کاملاً در وضعیت انفعالی قرار گرفته بود، از طرفی جانسون جای خود را به نیکسون داد، زمانی که نیکسون به‌عنوان رئیس جمهور آمریکا برگزیده شد با علم از شکست قریب‌الوقوع نظامیان آمریکا در جنگ، دستور خروج تدریجی نظامیان آمریکا و در عین حال ادامه جنگ را صادر کرد، در سال ۱۹۶۹ ژنرال جیاپ، فرمانده نظامیان ویتنام شمالی با تأکید بر ادامه جنگ تا شکست کامل آمریکا، تلفات جوانان ویتنام شمالی را تا آن زمان بیش از نیم میلیون نفر اعلام کرد.
اگر چه تلفات انسانی در این زمان برای ویتنامی‌ها بسیار سنگین بود، اما خروج مرحله به مرحله نیرو‌های آمریکایی از خاک ویتنام روحیه قابل ملاحظه‌ای به مردم مقاوم ویتنام شمالی بخشید، به‌طوری که مرگ "هوشی مین" در این سال نیز نتوانست در روحیه جنگجویان شمال برای به‌دست آوردن پیروزی و بیرون راندن متجاوزین از خاک خود خللی ایجاد کند.
تا سال ۱۹۶۹ حدود ۶۰۰۰ هواپیما و هلیکوپتر آمریکا توسط مبارزین ویتنام شمالی ساقط شد که ارزش تقریبی آن در آن زمان ۶ میلیارد دلار اعلام شد که این مهم خود نشان از شکست ارتش آمریکا برای اولین بار در تاریخ جنگ‌های خود داشت، آمریکا در این سال از یک سو سربازان خود را گروه گروه از خاک ویتنام خارج می‌کرد و از سوی دیگر تلاش می‌کرد تا رژیم دست‌نشانده خود در ویتنام جنوبی را مورد حمایت تسلیحاتی قرار دهد.
«جنگ ۱۰ ساله‌ی ویتنام که زمینه سیاسی و روانی آن در دوران کندی فراهم شد، در دوران جانسون تشدید شد، در دوران نیکسون به شکلی کاملاً انفعالی درآمد و در دوران جرالد فورد به پایان رسید، در خلال این مدت بیش از ۵۱ هزار آمریکایی کشته شدند، ویتنام جنوبی حدود ۴۰۰ هزار نفر و ویتنام شمالی همراه با "ویت گنگ ها" جمعاً ۹۰۰ هزار نفر تلفات داشتند، بزرگ‌ترین درسی که مردم ویتنام از جنگ ۱۰ ساله خود با آمریکا آموختند این بود که در سایه وحدت و هم‌دلی می‌توان بر بزرگ‌ترین قدرت‌های سلطه‌گر جهان فائق آمد، اهمیت وحدت و یکپارچگی مردم ویتنام زمانی آشکارتر می‌شود که بدانیم در جریان جنگ ویتنام، حدود نیمی از این کشور، در اختیار سربازان آمریکایی قرار داشت.
آمریکایی‌ها با داشتن پایگاه عمده سیاسی و نظامی و برخورداری از وجود دولت قدرتمند "سایگون"، طعم شکست را چشیدند، طعمی که تلخی آن تا ابد در ذائقه آمریکایی‌ها باقی خواهد ماند».۳
در خلال روز‌های دوم و چهارم اوت ۱۹۶۴ م، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا دو فروند ناوشکن خود را وارد آب‌های کره شمالی کرد، هم‌زمان سرویس‌های جاسوسی آن کشور مدعی شدند که ویتنام شمالی این دو فروند ناوشکن را مورد هدف قرار داده است، این امر بهانه‌ای شد تا سیاست‌مداران کاخ سفید به خاک آن کشور حمله کنند، جانسون، رئیس جمهور آمریکا، در هفتم اوت با کسب اجازه از کنگره آمریکا جنگ تمام‌عیاری را به همراه متحدش ویتنام جنوبی، علیه ویتنام شمالی به راه انداخت.
در همان ماه‌های اولیه جنگ، میلیارد‌ها دلار خسارت بر ویتنام شمالی تحمیل شد، آمریکا تلاش داشت تا جنگ را به داخل شهر‌ها بکشاند تا بلکه بتواند در همان ماه‌های اول، جنگ را به نفع خود تمام کند، در واقع با بمباران شهر‌ها و به خاک و خون کشیدن غیر نظامیان بی‌گناه جنگ وارد مرحله جدیدی شد، اما حتی بمباران‌های سنگین هواپیما‌های ب. ۵۲ آمریکا نیز در عزم و اراده مردم ویتنام برای مقاومت و به زانو درآمدن آن‌ها تأثیری نداشته است، در این دوران جزایر گوام در اقیانوس اطلس به‌عنوان پایگاهی هوایی به‌منظور پرواز هواپیما‌های غول‌پیکر ارتش آمریکا برای بمباران شهر‌ها و اماکن مسکونی در ویتنام شمالی به حساب می‌آمد.
«در آذر ۱۳۴۵ شمسی، ۱۹۶۶ میلادی آمریکایی‌ها دامنه بمباران‌های خود را تا "هانوی" پایتخت ویتنام شمالی توسعه دادند».۱ در ۲۹ ژوئن ۱۹۶۶ میلادی جانسون، رئیس جمهور وقت آمریکا مستقیماً دستور نخستین بمباران هوایی شهر‌های هانوی و هایفونگ را در ویتنام شمالی صادر کرد، بمباران شهر‌های بزرگ در ویتنام شمالی، آغاز یک مرحله جدید در استراتژی جنگ‌طلبی سردمداران کاخ سفید به حساب می‌آمد، زیرا آمریکا و متحدش ویتنام جنوبی در این زمان به این نتیجه رسیده بودند که چاره‌ای جز بمباران سنگین شهر‌های بزرگ در ویتنام شمالی ندارند.
بر اساس آمار‌های انتشاریافته از طرف وزارت جنگ آمریکا (پنتاگون)، هواپیما‌های ایالات متحده، بیش از یکصد هزار بار به خاک کره شمالی تجاوز کردند، در این حملات بیش از ۵.۲ میلیون تن بمب بر سر مردم بی‌دفاع و یا تأسیسات زیربنایی ویتنام شمالی ریخته شد.
آنچه که در این جنگ تعجب جهانیان را برانگیخت، سکوت شوروی در اوایل جنگ بوده است، اما روس‌ها برای آن که اعتبار خود را در نزد متّحدان‌شان که در واقع روی قدرت آن‌ها حساب باز کرده بودند از دست ندهند عملاً وارد معرکه جنگ شدند، اگرچه آن‌ها به‌طور مستقیم در جنگ علیه آمریکا وارد نشدند، ولی به‌طور غیرمستقیم به‌نوعی تلاش کردند تا مانع از پیروزی آمریکا و ویتنام جنوبی در این جنگ شوند.
به عبارت دیگر، شوروی که در آن سال‌ها به‌دلیل شکست اعراب از اسراییل، شدیداً از طرف متحدانش تحت فشار و انتقاد قرار داشته است، برای این که بتواند متحدان خود را از دست ندهد، کوشید تا مانع از فروپاشی ویتنام شمالی شود، از این رو، با در اختیار گذاشتن هواپیما‌های جنگی بسیار پیشرفته "میگ و سوخو" و همچنین ضدهوایی به ویتنام شمالی، عملاً وضعیت جنگ را به نفع آن کشور تغییر داد، این اقدام روس‌ها موجب شد تا فضای هوایی ویتنام تبدیل به جهنم سوزان برای خلبانان آمریکایی شود، تا جایی که گفته می‌شود بیش از یک‌سوم تلفات آمریکا در آن جنگ، خلبانان هواپیما و هلیکوپتر بوده‌اند.
براساس آمار‌های منتشرشده، ایالات متحده در این جنگ بیش از ۴ هزار هواپیمای خود را از دست داد و از سوی دیگر، آمریکا در هیچ جنگی در طول تاریخ خود، از هلیکوپتر به مانند جنگ در ویتنام به‌صورت گسترده استفاده نکرده است، اما شهامت و شجاعت نیرو‌های ویتنامی‌موجب شد تا آن‌ها با سلاح‌های ابتدایی خود هزاران هلیکوپتر و خلبان آمریکایی را در این نبرد از بین ببرند، این اقدامات جنگجویان ویتنام شمالی، چنان فشاری را به دولت ایالات متحده وارد کرد که آن‌ها مجبور شدند تا به نوعی خود را از گرداب جنگ نجات دهند.
«آمریکا که طی زمان دریافته بود در ویتنام کاری از دستش ساخته نیست سعی کرد به هر طریق ممکن از منطقه خارج شود، بنابراین در مذاکرات ۱۹۶۸ صلح پاریس برخلاف میل و نظر "وان تیو" با "ویت گنگ ها" به مذاکره پرداخت».۲ تا این دوران، آمریکا بیش از ۵۰ هزار نفر تلفات داده بود که این تلفات برای کشوری مانند آمریکا در داخل کشورش بحران‌های فراوانی را به‌وجود آورد، تا جایی که مخالفت‌های داخلی با ادامه جنگ شدت گرفت، از طرف دیگر دولتمردان آمریکا نیز به این حقیقت دست یافته بودند که نمی‌توانند کار مثبتی در ویتنام انجام دهند، تلاش فراوانی کردند تا به طریقی از گرداب ویتنام خارج شوند، در واقع در این دوران، آمریکا کاملاً در وضعیت انفعالی قرار گرفته بود، از طرفی جانسون جای خود را به نیکسون داد، زمانی که نیکسون به‌عنوان رئیس جمهور آمریکا برگزیده شد با علم از شکست قریب‌الوقوع نظامیان آمریکا در جنگ، دستور خروج تدریجی نظامیان آمریکا و در عین حال ادامه جنگ را صادر کرد، در سال ۱۹۶۹ ژنرال جیاپ، فرمانده نظامیان ویتنام شمالی با تأکید بر ادامه جنگ تا شکست کامل آمریکا، تلفات جوانان ویتنام شمالی را تا آن زمان بیش از نیم میلیون نفر اعلام کرد.
اگر چه تلفات انسانی در این زمان برای ویتنامی‌ها بسیار سنگین بود، اما خروج مرحله به مرحله نیرو‌های آمریکایی از خاک ویتنام روحیه قابل ملاحظه‌ای به مردم مقاوم ویتنام شمالی بخشید، به‌طوری که مرگ "هوشی مین" در این سال نیز نتوانست در روحیه جنگجویان شمال برای به‌دست آوردن پیروزی و بیرون راندن متجاوزین از خاک خود خللی ایجاد کند.
تا سال ۱۹۶۹ حدود ۶۰۰۰ هواپیما و هلیکوپتر آمریکا توسط مبارزین ویتنام شمالی ساقط شد که ارزش تقریبی آن در آن زمان ۶ میلیارد دلار اعلام شد که این مهم خود نشان از شکست ارتش آمریکا برای اولین بار در تاریخ جنگ‌های خود داشت، آمریکا در این سال از یک سو سربازان خود را گروه گروه از خاک ویتنام خارج می‌کرد و از سوی دیگر تلاش می‌کرد تا رژیم دست‌نشانده خود در ویتنام جنوبی را مورد حمایت تسلیحاتی قرار دهد.
«جنگ ۱۰ ساله‌ی ویتنام که زمینه سیاسی و روانی آن در دوران کندی فراهم شد، در دوران جانسون تشدید شد، در دوران نیکسون به شکلی کاملاً انفعالی درآمد و در دوران جرالد فورد به پایان رسید، در خلال این مدت بیش از ۵۱ هزار آمریکایی کشته شدند، ویتنام جنوبی حدود ۴۰۰ هزار نفر و ویتنام شمالی همراه با "ویت گنگ ها" جمعاً ۹۰۰ هزار نفر تلفات داشتند، بزرگ‌ترین درسی که مردم ویتنام از جنگ ۱۰ ساله خود با آمریکا آموختند این بود که در سایه وحدت و هم‌دلی می‌توان بر بزرگ‌ترین قدرت‌های سلطه‌گر جهان فائق آمد، اهمیت وحدت و یکپارچگی مردم ویتنام زمانی آشکارتر می‌شود که بدانیم در جریان جنگ ویتنام، حدود نیمی از این کشور، در اختیار سربازان آمریکایی قرار داشت.
آمریکایی‌ها با داشتن پایگاه عمده سیاسی و نظامی و برخورداری از وجود دولت قدرتمند "سایگون"، طعم شکست را چشیدند، طعمی که تلخی آن تا ابد در ذائقه آمریکایی‌ها باقی خواهد ماند».۳
منبع: فارس
ارسال نظر