سال ۱۳۹۷ با تمام سختیها رو به پایان است، اما بی تردید سختیهای اقتصاد ایران به پایان نخواهد رسید. سیگنالها نشان میدهد سال آینده وضعیتی کمابیش مشابه سال جاری خواهد داشت و برای برون رفت از این وضعیت ضرورت دارد نگاه ما به جهان اطرافمان تغییر کند.
بسیاری میپرسند سال آینده چه تفاوتی با امسال خواهد داشت. این سئوال را به دو شیوه میتوان پاسخ داد، اگر دست از خودتحریمی برداریم روزهای روشنتری در انتظارمان است و اگر همچنان اصرار به خودتحریمی داشته باشیم شرایط متفاوتی پیش رویمان نخواهد بود.
ایران سال هاست درگیر تحریم است، اما بررسیها نشان میدهد بخش مهمی از توان اقتصادی ایران در اثر خود تحریمی و نه تحریم خارجی زمین گیر شده است. متاسفانه بین ۲۰ تا ۳۰ درصد از ظرفیت اقتصادی ایران در اثر خودتحریمی از دست رفته است و شاید بتوان گفت: تحریمها نتوانسته اند اقتصاد ایران را زمین گیر کنند، اما خود تحریمی آسیبی جدی را به اقتصاد وارد کرده است.
عدم انکا به درآمدهای نفتی و اتکا به مالیات، کاهش کسری بودجه، بودجه بندی عملیاتی و ... هدفهایی غیر قابل دستیابی نیستند، اما رسیدن به آنها زمینههایی را نیازدارد که هنوز در ایران محقق نشده است. دانشمند معتقد است در حال حاضر کسری بودجه زیادی داریم که ناشی از واقعی نبودن بودجه بندی است.
برای رسیدن به این اهداف تغییر سیاستها ضروری است. به عبارت دیگر استفاده از تمامی توان اقتصادی کشور و دوری از خودتحریمی ضرورتی انکارناپذیر تلقی میشود.
متاسفانه برخی تصور میکنند این تحریم هاست که مشکلات عدیدهای را متوجه ما کرده است این در حالی است که امروزه با شکل گیری چرخه تولید در ایران، تحریم نمیتواند اقتصاد ایران را از پا درآورد.
امروز بیش از هر زمان دیگری ضورت دارد ایران خود را آماده رویارویی با وضعیت تازه کند. رویارویی با اقتصادی که در آن بخش خصوصی توان فعالیت دارد و دولت در نقش سیاستگذار، مسئولیتهای خود را به مرحله اجرا در میآورد.
در این صورت بی تردید نه تلاطمات ارزی، نه شیطنتهای خارجی و نه تلاشهای برخی موج سواران و دلالان داخلی موثر نخواهد افتاد. این امیدواری البته هنوز وجود دارد که توان واقعی اقتصاد به کار رگفته شود و چنین نیز خواهد شد.