این بانگ آزادی است....
کد خبر : ۱۵۰۵۵
تاریخ انتشار: ۰۷ بهمن ۱۳۹۸ - ۱۳:۱۷ -27 January 2020
معامله قرن، طرحی صهیونیستی برای پایان دادن به فرآیند مذاکرات سازش و آغاز مرحله جدیدی است که می‌توان آن را گام نخست طرح بزرگ صهیونیست تحت عنوان «نیل تا فرات» نامید.
به گزارش«آزادی» معامله قرن یا به انگلیسی (The Deal of Century) عنوانی است که از زمان روی کار آمدن دونالد ترامپ در آمریکا در رسانه‌ها دست به دست چرخید. اولین بار این عنوان تقریباً شش ماه پس از ریاست جمهوری ترامپ بود هنگامی که او قصد داشت برای سفری دوره‌ای به منطقه غرب آسیا سفر کند این عنوان در رسانه‌های آمریکایی به عنوان طرح دولت ترامپ برای حل مسئله فلسطین مطرح شد.
سابقه طرح‌های آمریکایی برای فلسطین
آمریکا از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی، دومین دولتی بود که این رژیم را به رسمیت شناخت. روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی از همان زمان تأسیس این رژیم روابطی استراتژیک تعریف شده است و همواره به عنوان همپیمان نخست صهیونیست‌ها معرفی شده است. در همین راستا آمریکایی‌ها همواره حمایتی بدون مرز از رژیم صهیونیستی داشته‌اند، اما اینکه بخواهند مسئله فلسطین را به نفع صهیونیست‌ها به پایان برسانند از اوایل دهه ۱۹۹۰ شکل مکانیزه و سیستمی پیدا کرد.
سال ۱۹۹۰ جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا که به بوش پدر مشهور است رسماً در کنگره آمریکا از طرحی رونمایی کرد که «روند صلح خاورمیانه» (Middle East Peace Process) نامیده شده بود. این طرح، آغاز اقدام سیستماتیک آمریکا در حمایت از رژیم صهیونیستی بود که با ظاهری صلح آمیز ارائه شده بود. این طرح آمریکایی، تلاش می‌کرد فلسطینی‌ها را که در قالب مبارزه مسلحانه به سمت آزادی فلسطین رفته بودند، پای میز مذاکره بکشاند.
کنفرانس مادرید، مذاکرات اسلو، مذاکرات قاهره، مذاکرات کمپ دیوید ۲، مذاکرات وای ریور ۲، مذاکرات آناپولیس و مذاکرات قدس، مجموعه مذاکراتی بودند که بین فلسطینیان سازشکار و صهیونیست‌ها رقم خورد.
روند مذاکرات به گونه‌ای طراحی شد تا فلسطینی‌ها را در مرحله نسبت به مرحله قبل به عقب براند و آن‌ها را از برخی خواسته هایشان منصرف کند. روند مذاکرات سازش به جایی رسید که فلسطینی‌های سازشکار که از سال ۱۹۹۳ توافقنامه اسلو را امضا کرده بودند خواسته‌هایشان از صلح در برابر زمین در آخرین مرحله مذاکرات در سال ۲۰۱۴ به آزادی ۱۰۴ اسیر فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی که قرار بود سال ۱۹۹۴ آزاد شوند، تنزل یابد.
خارج کردن اصول فلسطینی در جریان روند سازش
یکی از نکاتی که فلسطینی‌های سازشکار برای از بین نرفتن اصول اولیه شان در جریان مذاکرات سازش به کار بستند تعیین ۶ اصل به عنوان اصول فلسطینی بود که آن‌ها را خط قرمز خود توصیف کرده بودند. قدس، آوارگان، امنیت، آب، مرز‌ها و مقاومت و حق تعیین سرنوشت این اصول بودند. صهیونیست‌ها در جریان مذاکرات سازش، به مرور، این ثوابت را از دستور کار مذاکرات خارج کردند. به گونه‌ای که در آخرین مذاکرات در سال ۲۰۱۴ اعلام کردند از این پس به هیچ وجه از قدس و مسئله آوارگان در مذاکرات سخنی نخواهند گفت. مسئله امنیت را نیز مختص خود دانستند که اجازه ورود به آن را حتی به آمریکایی‌ها نمی‌دهند. در مقابل خواستار این شدند تا فلسطینی‌ها رژیم صهیونیستی را به عنوان دولت یهود به رسمیت بشناسد.
معامله قرن گامی فراتر از روند سازش
وقتی مذاکرات سازش به نقطه‌ای رسید که دیگر هیچ یک از اصول و آرمان فلسطینی‌ها در آن باقی نماند صهیونیست‌ها با کمک ترامپ طرح جدیدی را ارائه کردند تا خواسته‌های توسعه طلبانه خود را در قالبی جدید ارائه کنند. آخرین دور از مذاکرات سازش نه برای فلسطینی‌ها چیزی باقی گذاشت و نه دیگر ظرفیت ارائه درخواست جدید صهیونیست‌ها را داشت لذا آن‌ها به قالبی جدید نیاز داشتند که از طریق آن بتوانند گام نهایی برای بلعیدن فلسطین و حذف دولت فلسطین را اجرایی کنند.
این گام نهایی با حضور ترامپ در رأس قدرت سیاسی ایالات متحده برای صهیونیست‌ها فراهم شد. ترامپ هنگامی که به ریاست جمهوری رسید تا حدود ۶ ماه هیچ سخنی از طرح خود نگفت، اما به یکباره در آوریل ۲۰۱۷ از طرحی جدید سخن گفت که هیچ از ویژگی‌های «روند صلح خاورمیانه» بوش را نداشت. این طرح همان قالب جدیدی بود که صهیونیست‌ها خواستار آن بودند تا بتوانند فلسطین را رسماً از روی نقشه حذف کنند.
جمع بندی
اینکه این طرح چرا در این مقطع مطرح می‌شود بحثی است که در این مجال نمی‌گنجد، اما پاسخ اینکه معامله قرن چرا از سوی ترامپ مطرح شده است در این نکته نهفته است که ترامپ با تأیید صهیونیست‌ها به قدرت رسید، اما در مقابل به آن‌ها وعده داد که آنچه را آن‌ها خواهان آن هستند اجرا کند. معامله قرن همان طرح صهیونیستی است که گامی فراتر از مذاکرات سازش است. این طرح تمام مبانی «روند صلح خاورمیانه» بوش پدر را کنار گذاشت. به جای طرح دو دولت، یک دولت یهودی را در معامله قرن گنجاند و دولت فلسطینی را به گونه‌ای که در روند صلح خاورمیانه بود از آن پاک کرد و نهایتا از این طرح نتیجه‌ای جز دولت یهودی ساکن در تمامی فلسطین تاریخی به دست نمی‌آید. طرحی که نقطه آغاز نیل تا فرات جنبش صهیونیزم است.
سابقه طرح‌های آمریکایی برای فلسطین
آمریکا از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی، دومین دولتی بود که این رژیم را به رسمیت شناخت. روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی از همان زمان تأسیس این رژیم روابطی استراتژیک تعریف شده است و همواره به عنوان همپیمان نخست صهیونیست‌ها معرفی شده است. در همین راستا آمریکایی‌ها همواره حمایتی بدون مرز از رژیم صهیونیستی داشته‌اند، اما اینکه بخواهند مسئله فلسطین را به نفع صهیونیست‌ها به پایان برسانند از اوایل دهه ۱۹۹۰ شکل مکانیزه و سیستمی پیدا کرد.
سال ۱۹۹۰ جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا که به بوش پدر مشهور است رسماً در کنگره آمریکا از طرحی رونمایی کرد که «روند صلح خاورمیانه» (Middle East Peace Process) نامیده شده بود. این طرح، آغاز اقدام سیستماتیک آمریکا در حمایت از رژیم صهیونیستی بود که با ظاهری صلح آمیز ارائه شده بود. این طرح آمریکایی، تلاش می‌کرد فلسطینی‌ها را که در قالب مبارزه مسلحانه به سمت آزادی فلسطین رفته بودند، پای میز مذاکره بکشاند.
کنفرانس مادرید، مذاکرات اسلو، مذاکرات قاهره، مذاکرات کمپ دیوید ۲، مذاکرات وای ریور ۲، مذاکرات آناپولیس و مذاکرات قدس، مجموعه مذاکراتی بودند که بین فلسطینیان سازشکار و صهیونیست‌ها رقم خورد.
روند مذاکرات به گونه‌ای طراحی شد تا فلسطینی‌ها را در مرحله نسبت به مرحله قبل به عقب براند و آن‌ها را از برخی خواسته هایشان منصرف کند. روند مذاکرات سازش به جایی رسید که فلسطینی‌های سازشکار که از سال ۱۹۹۳ توافقنامه اسلو را امضا کرده بودند خواسته‌هایشان از صلح در برابر زمین در آخرین مرحله مذاکرات در سال ۲۰۱۴ به آزادی ۱۰۴ اسیر فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی که قرار بود سال ۱۹۹۴ آزاد شوند، تنزل یابد.
خارج کردن اصول فلسطینی در جریان روند سازش
یکی از نکاتی که فلسطینی‌های سازشکار برای از بین نرفتن اصول اولیه شان در جریان مذاکرات سازش به کار بستند تعیین ۶ اصل به عنوان اصول فلسطینی بود که آن‌ها را خط قرمز خود توصیف کرده بودند. قدس، آوارگان، امنیت، آب، مرز‌ها و مقاومت و حق تعیین سرنوشت این اصول بودند. صهیونیست‌ها در جریان مذاکرات سازش، به مرور، این ثوابت را از دستور کار مذاکرات خارج کردند. به گونه‌ای که در آخرین مذاکرات در سال ۲۰۱۴ اعلام کردند از این پس به هیچ وجه از قدس و مسئله آوارگان در مذاکرات سخنی نخواهند گفت. مسئله امنیت را نیز مختص خود دانستند که اجازه ورود به آن را حتی به آمریکایی‌ها نمی‌دهند. در مقابل خواستار این شدند تا فلسطینی‌ها رژیم صهیونیستی را به عنوان دولت یهود به رسمیت بشناسد.
معامله قرن گامی فراتر از روند سازش
وقتی مذاکرات سازش به نقطه‌ای رسید که دیگر هیچ یک از اصول و آرمان فلسطینی‌ها در آن باقی نماند صهیونیست‌ها با کمک ترامپ طرح جدیدی را ارائه کردند تا خواسته‌های توسعه طلبانه خود را در قالبی جدید ارائه کنند. آخرین دور از مذاکرات سازش نه برای فلسطینی‌ها چیزی باقی گذاشت و نه دیگر ظرفیت ارائه درخواست جدید صهیونیست‌ها را داشت لذا آن‌ها به قالبی جدید نیاز داشتند که از طریق آن بتوانند گام نهایی برای بلعیدن فلسطین و حذف دولت فلسطین را اجرایی کنند.
این گام نهایی با حضور ترامپ در رأس قدرت سیاسی ایالات متحده برای صهیونیست‌ها فراهم شد. ترامپ هنگامی که به ریاست جمهوری رسید تا حدود ۶ ماه هیچ سخنی از طرح خود نگفت، اما به یکباره در آوریل ۲۰۱۷ از طرحی جدید سخن گفت که هیچ از ویژگی‌های «روند صلح خاورمیانه» بوش را نداشت. این طرح همان قالب جدیدی بود که صهیونیست‌ها خواستار آن بودند تا بتوانند فلسطین را رسماً از روی نقشه حذف کنند.
جمع بندی
اینکه این طرح چرا در این مقطع مطرح می‌شود بحثی است که در این مجال نمی‌گنجد، اما پاسخ اینکه معامله قرن چرا از سوی ترامپ مطرح شده است در این نکته نهفته است که ترامپ با تأیید صهیونیست‌ها به قدرت رسید، اما در مقابل به آن‌ها وعده داد که آنچه را آن‌ها خواهان آن هستند اجرا کند. معامله قرن همان طرح صهیونیستی است که گامی فراتر از مذاکرات سازش است. این طرح تمام مبانی «روند صلح خاورمیانه» بوش پدر را کنار گذاشت. به جای طرح دو دولت، یک دولت یهودی را در معامله قرن گنجاند و دولت فلسطینی را به گونه‌ای که در روند صلح خاورمیانه بود از آن پاک کرد و نهایتا از این طرح نتیجه‌ای جز دولت یهودی ساکن در تمامی فلسطین تاریخی به دست نمی‌آید. طرحی که نقطه آغاز نیل تا فرات جنبش صهیونیزم است.
منبع: تسنیم
ارسال نظر