«گفت‌و‌گوی ملی» با «گفت‌و‌گوی گعده‌ای» فرق دارد!

محمود ملکی ؛گفت و گوی ملی؛ عنوان بسیار زیبایی است که اگر با محتوای غنی انجام شود،حتما مرهمی بر درد های امروز کشور خواهد بود؛آن هم برای جامعه ای که رسانه های رسمی و حاکمیتی آن،تفرقه و واگرایی سیاسی و اجتماعی را تبلیغ می کنند!

به گزارش «آزادی»، به محض نام بردن از گفت و گوی ملی، عده ای هستند که با تقلیل آن به دورهمی چند نفره و خود بنیاد،گفت و گوی ملی را به دورهمی خودمانی تبدیل می کنند و آن را از بنیان می خشکانند؛کاری که سید محمد صدر و دوستانش همچون عارف، مجید انصاری،ضرغامی،توکلی،باهنر،حجت الاسلام ابوترابی و حجت الاسلام مازنی، با دورهم نشستن خود،به لوث کردن ایده گفت و گوی ملی پرداخته اند؛افرادی که خود بنیاد صفت ملی را برای خود برگزیده اند و قرار است خود تشخیص دهند که در آینده چه افرادی را به این گفت و گوی ملی دعوت کنند.سید محمد صدر که به همراه چند نفر مدعی است که گفت و گوی ملی را راه اندازی کرده است،می گوید نمی شود با رادیکال ها از هر جناحی گفت و گو کرد؛احتمالا منظور وی از ردایکال ها، شخصیت های موثر اصلاح طلب و یا اصولگرا است،چرا که در این دورهمی که آنان تشکیل داده اند،شخصیت موثری که پایگاه اجتماعی و توان بسیج عمومی مردم را که بناست به زعم آنان مشارکت حداکثری در انتخابات را رقم بزنند، دیده نمی شود و مشخص هم نیست آنان با چه چشم اندازی و پتانسیلی می خواهند باعث مشارکت حداکثری در انتخابات شوند.

این در حالی است که در حال حاضر و در شرایطی که کشور در آن قرار دارد،گفت و گویی را که بتوان وصف ملی را برای آن به کار برد از دو حالت بیشتر خارج نیست. در وضعیت اول گفت و گوی ملی بین سران قوا و فرمانده ستاد کل نیروهای مسلح و با حضور رئیس واقعی صدا و سیما برگزار شود و در این گفت و گو مقامات به اجماعی برسند که تصمیمات و عملکرد آنان،علیه همدیگر نباشد و در همه حوزه های مرتبط با منافع ملی،یک صدا از این مقامات شنیده شود و صدا وسیما هم ارزش های را مبتنی بر اجماع این سران تبلیغ و ترویج کند. خروجی این گفت و گو را به خاطر حضور سران تاثیر گذار مملکت می توان ملی نامید،این خروجی می تواند از کارشکنی ها قوا در کار همدیگر ممانعت به عمل آورد و تصمیمات آن را همه سران،پروژه ای ملی بدانند که باید نقشی در تحقق آن داشته باشند،نه اینکه یک قوه یا یک مجموعه دستاوردی را به دست آورد و قوه و نهاد دیگری همه تلاشش را بگذارد که آن دستاورد را نابود کند.

اگر دور همی مذکور می خواهد جای این گفت و گوی ملی را پر کند از آنجا که نه شخصیت هایش پتانسیل چنین کاری را دارند و نه خروجی جلسات آنان مورد توجه سران قوا و دیگر نهادها قرار خواهد گرفت،بر عبث می پیمایند و فقط ایده گفت و گوی ملی را لوث می کنند و آن را به تاخیر می اندازند تا مشکلات کشور هر روز بیشتر از گذشته شود.

در حالت دوم گفت و گوی ملی می تواند با حضور شخصیت های سیاسی و سران و افراد تاثیر گذار جناح های سیاسی مختلف برای تهیه یک منشور ملی واحد صورت پذیرد؛نمی شود عده ای خود بنشینند و به اسم عدم دعوت از افراطی ها خود را مجمع گفت و گوی ملی بنامند و هر کسی خارج از خود را افراطی بنامند.وقتی افراد موثر گروه ها و جناح های مختلف که دارای پایگاه اجتماعی و قدرت ایجاد بسیج عمومی برای یک انتخابات را دارند،در چنین گفت و گویی غائب هستند، چگونه می تواند انتظار داشت خروجی این دورهمی بر مشارکت حداکثری مردم در انتخابات تاثیری داشته باشد؟!آیا غیر از این است که عملکرد این دورهمی خودبنیاد به واگرایی های بیشتر در بین نخبگان سیاسی منجر می شود و با نابود کردن ایده گفت و گوی ملی،فرصت یک تفاهم گسترده و سراسری بین نخبگان کشور را می سوزاند؟

اگر هم این دورهمی ساده چنین رسالتی را برای خود قائل نیست که اولا فراگیر و گسترده باشد،ثانیا توانایی تاثیرگذاری داشته باشد و ثالثا به ایجاد بسیج عمومی برای مشارکت حداکثری در انتخابات منجر شود، چرا نام گفت و گوی ملی را برای خود برگزیده اند و این ایده را به قربانگاه خودمحوری برده اند؟ اگر هم مدعی اند جمع محدودی برای آسیب شناسی مشکلات کشور و ارائه راه حل های احتمالی از دید خود آنان است که عمدتا اعضایش در مجمع تشخیص مصلحت نظام حضور دارند که بازوی مشورتی رهبری است، چه اشکال دارد بدون نابود کردن «ایده گفت و گوی ملی» در همان مجمع،نظرات کارشناسی احتمالی خود را در اختیار رهبری و سران نظام قرار دهند؟