بازار داغ رفت و آمدهای دیپلماتیک در هفته آینده: اجماع ملی در ایران یا آشفتگی برجامی؟!

با آغاز گام دوم ایران در کاهش محدودیت های هسته ای برجامی خود در روز شنبه شانزدهم تیرماه، جنب و جوشی دیپلماتیک در اروپا به راه افتاده است؛جنبشی که از تلفن ماکرون رئیس جمهور ایران و پیشنهاد رئیس جمهور ایران برای راه اندازی حرکتی تازه بین ایران و 1+5 در قبال توقف تحریم ها،شکل جدی تری به خود گرفت و با آغاز مرحله دوم کاهش تعهدات هسته ای ایران در روزهای آینده وارد فاز رفت و آمدهای دیپلماتیک خواهد شد.

به گزارش «آزادی»، در اطلاعیه ی اکه کاخ الیزه در واکنش به مرحله دوم کاهش تعهدات هسته ای ایران منتشر کرد از تلاش این کشور برای آغاز گفت و گوهای فراگیر برای رفع تنش ها خبر داده و تاریخ 15 جولای یعنی بیستم و چهارم فروردین را برای آغاز گفت و گوها بین طرفین توافق و شاید با حضور آمریکایی ها اعلام کرده که مورد موافقت ایران هم قرار گرفته است.در این فاصله تا بیست و چهارم تیر ماه، رایزنی های گسترده بین المللی به صورت آشکار یا نهان به جریان خواهد افتاد تا مقدمات گفت و گوهای بیست و چهارم تیر فراهم شود.فرانسه و اروپا در این بازه زمانی نسبت به آغاز مرحله دوم کاهش تعهدات برجامی ایران، موضع سختی نگرفته است و احتمالا مواضع سخت این کشورها را در مذاکرات مشاهده خواهیم کرد. مذاکراتی که در آن حتما ایران خواستار توقف تحریم ها و از جمله تحریم فروش نفت و رفع موانع بانکی خواهد شد و اروپا هم طرح مذاکرات موشکی و منطقه ای را ارائه خواهد کرد.

آنچه برای مردم ایران در این مرحله مهم است: عدم آشفتگی در تصمیم گیران سیاست خارجی کشور و رسیدن به نوعی اجماعی ملی برای آغاز گفت و گوهایی فراگیرتر از برجام با طرف های غربی است.مردم ایران آشفتگی مسئولان در هنگام مذاکرات برجام را هنوز فراموش نکرده اند،در زمانی که تیم مذاکراتی ایران در حال مذاکراتی سنگین و نفس گیر با دستور کاری ابلاغ شده از سوی مقامات عالی نظام بود،در داخل هجمه ها نه به محتوای مذاکرات،بلکه به افراد مذاکره کننده بالا می گرفت،چنان که در چندین مرتبه رهبر انقلاب برای جلوگیری از تضعیف دیپلمات های ایرانی به صورت علنی و از پشت بلندگو به حمایت از آنان پرداخت؛هر چند که در نهایت این حمایت هم،مانع حملات آن دسته افراد که تریبون های مختلف را در دست داشتند نشد.

یکی از مهم ترین مسائلی که رسیدن به اجماع ملی را در ایران همواره ناکام گذاشته است،تفاوت بین تصمیم گیران نظام و رسانه های حکومتی و تریبون هایی است که به زعم خود مبلغ ارزش های نظام هستند می باشد؛این تریبون ها از آنجا که خود را مکلف به تکلیفی شرعی و الهی می دانند در قالب صدا و سیما،مجلس، نماز های جمعه و ... حتی اگر ارزش هایی خلاف تصمیم رهبری انقلاب را هم ترویج کنند،ابایی ندارند چرا که معتقدند رهبری دارای محدودیت هایی است و نمی تواند مستقیما خیلی از صحبت ها را به صورت علنی انجام دهد و این تکلیف پیروان است که این تکلیف را انجام دهند،مساله ای که البته چندین بار هم با مخالفت رهبری نظام مواجه شده،اما هیچگاه اثری از توجه به این مخالفت ها تا کنون دیده نشده است.لذا اگر نیرویی در کشور بتواند تصمیم سران کشور را،تنها تصمیم بنیادین کشور در مورد یک مساله خاص،معرفی کند و همزمان تفسیرهای مخالف آن در قبال تکلیف شرعی و عبادی ممنوع کند،شاید بتوان به حداقل اجماعی که تصمیم گیران اصلی نظام به آن رسیده اند،امیدوار بود. در این زمینه قانع کردن صدا و سیما که تکلیفی بیشتر از رهبری نظام بر عهده او نیست،از مهم ترین مسائل ممکن است. چرا که این رسانه می تواند با محتوایی ضد اجماع ملی و با بردی ملی،مانند مذاکرات برجام چند دستگی را در کشور به اعلا درجه خود برساند.

علاوه بر تلاش برای اجماع ملی حول تصمیم سران نظام و ساقط کردن تکالیف معارض این تصمیم کلان از دوش مکلفان، پذیرفتن مسئولیت تصمیمات از سوی همه افراد و نهادهای درگیر،می تواند از آشوب ها و متفرق شدن های بعدی جلوگیری به عمل آورد. در پرونده برجام،نه تنها اجماع ملی صورت نگرفت که بلکه پس از انعقاد برجام و از فردای آن جامعه به دو قسمت برجامی و نابرجامی تقسیم شد که چند سال از وقت رشد و توسعه کشور به دعوای زرگری بین این دو طیف،اختصاص یافت و در نهایت این مردم و کشور بودند که در اواخر سال 96 و اوایل 97 و تا همین امروز با مصائب این نوع برخورد فرقه ای با یک پروژه ملی،دست به گریبان هستند. مذاکرات احتمالی چند روز دیگر کلید می خورد و این ما هستیم که می توانیم بین اجماع ملی و مسئولیت پذیری یا آشفتگی و فرقه بازی،انتخاب کنیم! مردم شاید این مرتبه هشیار تر مسائل را تجریه و تحلیل کنند.