خطر وقوع حمله هسته ای در جهان جدی است

به گزارش «آزادی» در سال ۱۹۷۳میلادی سرگرد "هارولد هرینگ" خلبان کهنه کار و فرماند اسکادران کارآموزان پرتاب موشک آمریکا از مقام مافوق خود پرسید: "آیا اگر به من فرمان داده شود موشک های هسته ای را شلیک کنم، از کجا متوجه شوم که این دستور قانونی و مشروع و از یک رئیس جمهور معقول صادر شده است؟".
خیلی زود بعد از آن،‌ سرگرد از این سمت کنار گذاشتهو بعدا" هم با عنوان "ملاحظات روحی و اخلاقی" از نیروی هوایی بیرون انداخته شد.
این پرسشی که سرگرد از مقام مافوق خود پرسیده بود، به شدت مقامات بلندپایه نیروی هوایی را عصبانی کرد زیرا نه آن زمان و نه حتی امروز هم هیچ کنترلی بر روی صلاحیت قانونی رئیس جمهور برای صدور فرمان شلیک سلاح هسته ای وجود ندارد.
حتی در صورتی که آمریکا خود هدف حمله هسته ای قرار نگرفته باشد اما او اول فرمان شلیک سلاح هسته ای را صادر کند؛‌ بازهم در یک چنین مواقعی هیچ کنترلی بر روی رئیس جمهور نیست.
آمریکا حتی این را هم ممنوع نکرده است که اگر دشمن علیه او سلاح متعارف بکار برد حق دارد علیه او از سلاح هسته ای استفاده کند.
آمریکا در سال ۱۹۴۵ مرتکب یک چنین عملی در قبال ژاپن شد.
این موضوع؛‌ هنوز یک ابهام بزرگ در آمریکا است. ابهامی حساب شده که بسیاری آن را یک ایده بد می دانند.
اصلا چه لزومی به استفاده از سلاح هسته ای است؟ ‌آمریکا به اندازه کافی قوی و نیرومند هست و اگر حمله ای با سلاحی متعارف به او شود، آن حمله را می تواند با همین نوع سلاح ها پاسخ دهد.
همین ابهام بر سر لزوم پاسخ اول از سلاح هسته ای خطر وقوع هر اتفاق ناگواری را ممکن کرده است. ضمن آنکه سبب ایجاد سوء‌تفاهم هم شده است.
هم اکنون دو کشور روسیه و چین نگرانند. این دو می ترسند اگر زمانی یک جنگ متعارف درگیرد و مسیر جنگ تغییر کند، آمریکا شاید تلاش کند سلاح هسته ای را به میدان بیاورد. آن زمان، چبن و روسیه هم زرادخانه هسته ای خود را به حال آماده باش در خواهند آورد تا از این زرادخانه محافظت کنند.
اگر آمریکا ازریابی می کند که دشمنانش ممکن است وسوسه شده و اول آنها ماشه شلیک حمله هسته ای را بکشند،‌ آنگاه ممکن است آمریکا احساس کند تحت فشار و او اول ماشه شلیک هسته ای را بکشد.
آن زمان جهان در لب مرز خطر خواهد ایستاد.
یکی از شخصیت هایی که در نظر دارد یکبار برای همیشه به این ابهام خطرناک خاتمه دهد؛‌ "الیزابت وارن" مدعی دموکرات نامزدی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا است.
وارن تصمیم دارد در صورت انتخاب شدن، آمریکا را متعهد به قانون "عدم استفاده اول" No First Use با نام اختصاری (NFU) بنماید.
هند و چین تعهدشان به این قانون و یا چیزی شبیه به آن را اعلام کرده اند. این دو کشور سلاح های هسته ای شان به مراتب کوچکتر و آسیب پذیرتر از سلاح های مشابه آمریکاست.
حق با وارن است. باید سیاست هسته ای مهار شود.اما؛ این نظریه اشکالاتی دارد. با مهار سلاح های هسته ای، ثبات جهان به هم می ریزد.
بسیاری از متحدان آمریکا نظیر کره جنوبی و کشورهای حوزه دریای بالتیک دشمنانی بزرگ و ترسناکی دارند. ضمنا"؛‌ موازنه قدرت در جهان درحال فروپاشی است. همین واقعیت، ترس را در دل این کشورها را بیشتر کرده است.
محاسبه کشورهای نامبرده این است که می گویند اگر دشمنان امریکا از آن واهمه داشته باشند که ممکن است واشنگتن ابتکار عمل را بدست بگیرد و دست به سلاح هسته ای ببرد، آن زمان دیگر حتی با سلاح متعارف هم حمله ای اتفاق نخواهد افتاد. حیات این کشورها حتی با حمله ای با سلاح های متعارف هم تهدید می شود.
این نگرانی و چنین روندی؛ مصداق تاریخی دارد: تجاوز روسیه به استونی و حمله چین به تایوان.
اگر آمریکا این ظرفیت را از خودش سلب کند که مطلقا حق شروع حمله هسته ای نداشته باشد، آن موقع بعضی از متحدان آسیایی اش ممکن است وسوسه شده و به سمت ساخت سلاح هسته ای حرکت کنند.
خطر واقعی زمانی است که در جهان سلاح های هسته ای تولید و تکثیر شود. آن زمان؛ جهان بی ثبات و مکانی خطرناکتر خواهد شد. خطر بروز یک جنگ هسته ای چند برابر خواهد شد.
باید هدف این باشد که؛‌ نیروی بازدارندگی کاربرد سلاح های هسته ای را به حداکثر برسانیم. خطر تحریک جنگ بوسیله این تسلیحات را به حداقل برسانیم.
آغاز کار را ۴۶ سال پیش سرگرد " هرینگ"‌ زد.
هیچکس نباید از حاشیه امن برخوردار باشد و فکر کند کنترلی بر رویش نیست و این قدرت را دارد که اولین ماشه شلیک هسته ای را او بکشد و فرمان محو دشمن را بدهد.
یکی از راههای زیر نظر گرفتن صلاحیت قانونی رئیس جمهور برای صدور فرمان حمله هسته ای این است که به او اجازه ندهیم حمله هسته ای را اول او انجام بدهد. اما به شرطی که؛‌ این اقدام فقط با توافق جمعی و "بله"‌ رهبران کنگره و یا کابینه امکان پذیر باشد.
راه های دیگری هم وجود دارد که می توان با پیمودن آن سیاست شلیک اول سلاح هسته ای را حفظ کرد اما به روشی ایمن تر.
آمریکا بایستی در سیاست گذاری در این زمینه، این مسئله را روشن کند که شلیک اول هسته ای، بقاء کشورها را به خطر می اندازد. اما متاسفانه دولت ترامپ تا به حال عکس این عمل کرده و هشدار داده است:" ممکن است به یک حمله مهم و استراتژیک غیرهسته ای همچون حملات سایبری، پاسخی هسته ای داده بشود".
آمریکا می تواند نظام خودش را ایمن تر کند.
حدود یک سوم نیروهای هسته ای آمریکا و روسیه به گونه ای طراحی شده اند که فقط ظرف چند دقیقه شلیک می شوند و امکان اینکه فرصت باشد تا فرمان شلیک لغو و تنها به هشداری به دشمن هشدار بسنده شود، وجود ندارد.
در دهه های اخیر همیشه این ابهام وجود داشته است که آیا موشک هسته ای شلیک می شود یا نه. به همین علت همیشه در این زمینه وضعیت هشدار جدی وجود داشته است.
اگر دو طرف با هم به توافق برسند که دستشان را از روی ماشه بردارند، آنگاه رهبرانشان سر فرصت و با حوصله خواهند نشست و عاقلانه تصمیم خواهند گرفت.
در مجموع؛‌ بیشترین تلاش برای کنترل سلاح را همچنان آمریکا می تواند به عمل بیاورد.
یک رشته رویدادهایی ظرف این چند ماه رخ داد که به جهان گوشزد کرد؛ "خطر وقوع حمله هسته ای در جهان جدی است".
"پیمان نیروهای هسته ای میان برد" در دوم اوت ( ۱۱ مرداد) میان آمریکا و روسیه از هم فروفروپاشید.
حادثه نشر مواد رادیواکتیو در روسیه در هشتم اوت (۱۷ مرداد) اتفاق افتاد که شلیک یک موشک هسته ای روسیه مسبب آن بود.
خطر وقوع حمله هسته ای جدی است. جهان دیگر مثل گذشته توانایی آن را ندارد که مهارش کند.